Een klein stationnetje ’s avonds vroeg. Met mijn nieuwe auto, nieuwe kapsel en nieuwe telefoon stond ik te wachten totdat de trein aankwam op het kleine station van de plaats waar ik woonde. Ik had een date, via een datingsite. Er kwamen heel veel reacties van heel veel mannen die mij allemaal een erg geweldige vrouw vonden. Zonder foto nota bene viel mijn profiel al bijzonder in de smaak. Na mijn scheiding was ik er klaar voor om een nieuwe man te gaan ontmoeten. Het liefst de Prins voor altijd. Niet te paard, want ik blijf realistisch, deze kwam met de trein. Dan kon hij een glaasje wijn drinken deze avond en met de trein weer terug. Prima, dan kan de avond ook niet uitlopen naar de nacht op een eerste afspraak. Ik had er goed over nagedacht.

Op mijn leeftijd ging ik niet meer naar de disco of kroeg waar ik vroeger mijn verkeringen ontmoette destijds toen ik jong en wild was. Ik was de digitale datingsnelweg opgeroetsjt. Invoegen maar, invoegen en hou de snelheid aan. Daar kwam de trein. Ik was nerveus, zat netjes in de make-up en was door de scheiding wat kilo’s afgevallen. Het is een prettige bijeenkomst van een scheiding dat je wat gewicht verliest, dacht ik nog snel, je zou eens wat meer moeten scheiden.

De datingman en ik hadden een aantal keren gebeld en besloten een afspraak te maken. Ik was niet helemaal zeker van mijn zaak, hij was al een beetje verliefd geworden via de telefoon. Daarnaast maakte hij al plannetjes voor de toekomst, samen met mij, dat ging me wat te snel. Maar voilà. Niet zeuren Sara. Zo is de zaterdagavond ook weer leuk gevuld.                                                                        Het plan was om op deze warme, mooie zomeravond samen een hapje te gaan eten. Ik zag een man aan komen lopen met een bos bloemen. Hij gaf me de bos bloemen, die waren wat gaan hangen. Het was ook erg warm voor bloemen. En… een heerlijk zakje met bonbons, die waren gaan smelten, maar wel van goede kwaliteit zag ik snel. Wat attent, ik legde de bloemen en de bonbons op de achterbank van mijn auto. Wel een keurige man zo te zien, erg netjes gekleed. Hij had een pak aan, meer een kostuum, en een stropdas.

Een goede eigenschap van mij, al zeg ik het zelf, is dat ik mensen onbevooroordeeld tegemoet treed zonder te veel verwachtingen. Ik heb echter een scherpe blik, dat is ook een eigenschap van mij. Een mindere goede eigenschap is dat ik zeer impulsief kan zijn en daardoor niet altijd goed nadenk hoe het een en ander zou kunnen zijn, verlopen en vooral hoe het een en ander zou kunnen aflopen. Door al deze eigenschappen tezamen lopen de meeste dingen toch wel goed af in mijn leven. En van fouten leer je altijd weer, denk ik dan maar.

Ik had een jeans aan en een witte blouse, beetje neutraal, maar wel vlot voor een eerste afspraak. Eerst eens even kennis maken. We liepen elkaar tegemoet, gaven een hand, hij gaf me twee zoenen, op elke wang een zoen, beetje nattig vond ik, niet prettig. Hij rook ook niet zo lekker, muf eigenlijk. Zijn schoenen waren wel oké, ja, ja, je let op kleine dingen met een eerste afspraak. De broekspijpen waren wat aan de lange kant.

We stapten in de auto en reden naar het restaurantje waar we een tafeltje hadden gereserveerd. Aan het water. Dat ook nog, erg romantisch. Tijdens het autoritje babbelden we een onhandig gesprekje: wat was de trein op tijd, wat zijn de bloemen mooi, wat een prachtige omgeving en wat een heerlijk weer. Opeens zei hij: ‘Je bent wel een lekker ding, dat dacht ik al, en dat zoek ik ook.       Ik zoek gewoon een lekker ding. Het oog wil wel wat natuurlijk.’ Toen hadden er eigenlijk bij mij wat alarmbellen moeten gaan rinkelen, maar ik concentreerde me op de weg en het verkeer. Ik voelde me ook ongemakkelijk, dit wordt het niet vanavond. Even doorzetten maar.

Aangekomen bij het restaurant, het tafeltje aan het water, bestelden we koffie. Ik zag ineens dat hij geen sokken aanhad. Hij praatte veel, over zijn scheiding, over zijn ex en de slechte seks. Dat was wel een puntje voor hem dacht ik toen ik naar hem keek en luisterde. Hij had een snotje aan zijn neus, klein dat wel, maar ik zag het toch. Hij bestelde een fles wijn. Nog voor we een keuze hadden maken voor ons etentje, had hij al twee glazen op. Ik zat aan de Spa, hoe moet dit nu dacht ik steeds, hoe red ik me hieruit. Die man moet terug met de eerstvolgende trein.

De alarmbellen in mijn hoofd waren nu oorverdovend aanwezig.

Mijn afspraak dronk stevig door, leunde over de tafel naar me toe, pakte mijn handen en zei: ‘Dit met jou, wij samen, dat zit helemaal goed, we kunnen er wel een overnachting bij reserveren.’ Hij sprak met dubbele tong, had een snelle dronk. Ik zei: ‘Een momentje’.  Ik ging even naar het toilet. De ober zei: ‘Kan ik iets voor u doen?’ ‘Ja,’ zei ik, ‘ik wil even de koffie en de wijn afrekenen. Tafeltje vier aan het water. Ja, de man die daar aan het tafeltje zit, ja die man die zo voorover hangt, als die man straks nuchter is, zou jij een taxi voor hem willen bellen? Zodat hij naar het station kan en met de trein naar huis?’ De ober keek me lang aan, hij had een indringende blik. Leuke vent, dacht ik nog voordat ik het restaurant snel verliet. Hij zei: ‘Ik begrijp het helemaal, mevrouw. Leuk om u te zien en een fijne avond verder nog.’

Ik liep terug naar mijn auto. Op de achterbank lag een verlepte bos bloemen en een zakje gesmolten bonbons. Dat vond ik wel een beetje verdrietig van de bloemen en de bonbons. De man die ik had achtergelaten op het terras aan het water, die vond ik ook wel een beetje verdrietig.

De volgende dag kreeg ik een mail van de meneer van de date, hij bood zijn excuus aan en vertelde dat hij wat problemen had met zijn alcoholgebruik. Ja, hij was goed thuisgekomen, een aardige ober had hem geholpen. Ik heb hem veel gelukgewenst en zijn e-mailadres verwijderd.

Later ben ik nog eens teruggegaan naar het terras, om te zien of die leuke ober er nog was.