Opzij, opzij, opzij.

We hebben een ongelofelijke haast. Maak plaats, maak plaats, maak plaats. Rennen, springen, vallen, opstaan en weer doorgaan.

De kinderen zijn de deur uit, je gaat bijna met pensioen, of je bent al met pensioen. Eindelijk, je hebt ernaar uitgekeken en nu plannen gaan maken voor die verre wensreis naar de familie in Canada. Stapels boeken lezen, regelmatig gaan sporten zodat je nu echt die tien kilo overgewicht achter je gaat laten. Uitslapen, wat zou dat heerlijk zijn, op je gemak naar de stad, kleding kopen, terrasje pikken. De tijd strekt zich als een maagdelijk wit blad papier voor je uit.

Plannen volop.

Het leven vloog voorbij: met school, leren, werken, een relatie, kinderen of geen kinderen, trouwen en soms gaan scheiden en overnieuw beginnen.

Kleinkinderen of geen kleinkinderen, er zijn veel mogelijkheden in het leven. Soms als keuze en vaak overkomen de dingen je gewoon.

De kleinkinderen, de nazaten waar vol verlangen naar wordt uitgekeken. Wat is er mooier om mee te maken dat je eigen zoon of dochter een gezin gaat vormen en er een prachtig lief klein meisje of jongetje geboren gaat worden. Je wordt oma of opa.

De papa’s en de mama’s van de kleinkinderen zijn aan het werk, de papa’s vaak fulltime en de mama’s vaak parttime. De overheid stimuleert dat vrouwen zo veel mogelijk deelnemen aan het arbeidsproces. Soms werken de papa’s en mama’s beide fulltime. En dan komt de keuzestress.

Hoe moet dat nu straks met de kleine Bas of Jozefientje? Waar gaat de baby straks naartoe, als mama en papa allebei blijven werken? De combinatie werk en kleine kindjes is zwaar.

De eerste jaren zijn tropenjaren. Het vergt veel inzet en doorzettingsvermogen om alle ballen in de lucht te houden. Het valt niet mee om s’ morgens acht uur fris en fruitig op het werk te zijn. De papa’s en de mama’s zijn vaak een beetje moe.

Tijd wordt schaars, passen en meten met de tijd, boodschappen, koken, werken, sociale contacten, tijd voor jezelf, tijd voor jullie samen, tijd voor de kinderen, tijd voor je gezin.

De nachten zijn korter geworden, de dagen langer. Een burn-out ligt op de loer!

Opa en oma werken ook nog. Opa nog fulltime en oma wat minder. Opa is erg aan zijn pensioen toe, maar hij moet nog wat jaartjes doorwerken van de regering. Oma werkt ook nog, ze heeft last van opvliegers en krijgt dit jaar een nieuwe heup. Ze heeft altijd in de zorg gewerkt en inmiddels wat slijtage opgelopen. Oma is ook mantelzorger voor haar moeder, die woont in het verpleeghuis. Ze doet de was voor haar moeder, alles met liefde natuurlijk. Het is wel druk. Passen en meten is het met de tijd, vliegen en rennen. Oma heeft het druk en is een beetje moe.

Opzij, opzij, opzij. We hebben een ongelofelijke haast!

Tijd is schaars, de boodschappen, de kinderen, de kleinkinderen, werken en bijscholing volgen. Opa wil graag eens wat langer op vakantie met oma en denkt wel eens “ik kom voorlopig niet meer terug”. Er ligt een stapeltje ongelezen boeken op het nachtkastje van opa en oma.

Dan belt je zoon, met zijn nieuw iPhone om te vertellen dat er morgen een nieuwe badkamer wordt geplaatst en of jij dan een dagje op de kleine Bas kan passen. Eten koken hoeft niet hoor, want je kan zo met Thuisbezorgd.nl bellen. Die zijn heel gezond met de maaltijden. Nee, de kinderopvang is gesloten, die hebben een studiedag.

Dan belt je dochter, of je morgen op Jozefientje wilt passen. “Hoi mam, ik moet morgen echt een dagje naar Amsterdam om wat nieuwe setjes kleding te kopen. Ik loop zo achter met de mode! En daarna wil ik effe gaan eten met een oud-collega en ja, die nieuwe film van Bridget Jones wil ik ook nog zien! Ik loop echt achter, hoor mam! Nee Henk is er niet, die werkt morgen over op de zaak. Hij gaat een bijscholing volgen, zo leuk! Timemanagement, maar hij heeft eigenlijk geen tijd.”

Druk druk druk, iedereen werkt of moet werken.

De hypotheek, de reis naar Thailand, de alimentatie, de …

De tijd, waar is de tijd? Moeten we allemaal werken? Carrière maken? Moeten we alles en alles?

We lopen in het gareel van een economisch systeem dat ons opdraagt de economie flink te laten groeien en de economie ook te stimuleren met veel te kopen met alles te willen hebben. Nederland loopt niet bepaald voorop met de mogelijkheden om jonge ouders tegemoet te komen met het onderbrengen van hun kinderen. De oppascentrales zijn duur en in het weekend gesloten. En dan…komt de oppascentrale 60 plus in beeld.

Vrouwen in Nederland krijgen gemiddeld eind twintig, begin dertig hun eerste kind. De moeders en vaders van deze vrouwen werken momenteel langer door voordat ze met pensioen gaan. Dus ja, het wrikt wel een beetje zo hier en daar. Het schuurt eigenlijk behoorlijk!

Ik weet natuurlijk geen oplossing. Wel weet ik dat opa’s en oma’s erg van hun kleinkinderen houden en ervan willen genieten.

Iedereen maakt zo goed mogelijk zijn eigen keuzes binnen de mogelijkheden die er zijn.

Ik heb een optie genomen op een leuk appartement in Zuid-Spanje, voor in de wintermaanden. Opa weet dat nog niet. Tegen mijn dochter heb ik gezegd dat ik met liefde oppas als ik in Nederland ben. Maar dan wel als achterwacht! Voor noodsituaties! Verder mag zij mij altijd bellen. De telefoon neem ik altijd op!