Vanmorgen om 10 uur waren mijn man en ik weer in de sportschool. Het was zondag en redelijk druk. We zijn begonnen aan onze zesde week en de resultaten beginnen zich te laten voelen en zien. Wij gaan niet op de weegschaal uit principe, maar passen regelmatig een broek die niet meer past en dan wachten we het af.
Vanmorgen starten we op het roeiapparaat en ik keek eens om mij heen, ik kijk graag om me heen.
Boven mij een wand met zes tv toestellen, ik kon niet kiezen tussen de programma’s: De wereld draait door, Tell Sell, Het journaal, een Roomse kerkdienst en nog meer informatie die de schermen vult. Ik kon het ook niet bijhouden en besloot verder te kijken dan de tv schermen.
Naast mij was een vrouw bezig was haar buik vet te verbranden, dat ruik je niet maar je ziet het wel dat verbranden van het vet. Ze roeide hard met het zweet op haar rug en voorhoofd. Ik had het met haar te doen en dacht, ja, je bent hier voorlopig nog wel even bezig… ga er maar aan staan, respect heb ik voor zoveel doorzettingsvermogen. Niet dat ik voor niks naar de sportschool ga, maar mijn leed is te overzien, ik heb er ook plezier in en na zes weken trainen word ik wat overmoedig en zeer optimistisch roei ik door naar de overkant.
Aan de andere kant naast mij, mijn echtgenoot, nou die ging in enorm tempo op dat roeiapparaat, ik zei nog rustig aan, maar nee hoor het zweet op zijn hoofd en hij kon haast niet meer praten. Een regel is wel dat je moet kunnen blijven praten dus niet kortademig worden tijdens het trainen, dat is niet goed had de instructeur mij uitgelegd voordat we aan dit trainingsprogramma begonnen. Je maakt je eigen programma met je eigen doelen. Mijn doelen zijn, conditie opbouwen en de spieren versterken en natuurlijk oefeningen voor de BBB, billen- buik- en benen. Mijn man heeft zich weer andere doelen gesteld. Ik ben wel trots op ons, dat ben ik zeker. Achter mij, want ik keek om me heen dus ook achterom, twee vrouwen die erg veel pret hadden op de crosstrainer en regelmatig stopten om hun gesprek goed te laten verlopen. Ze hadden het gezellig samen en lagen over de crosstrainer gebogen krom van het lachen. Wie weet straks na het sporten aan de koffie met gebak. Tegenover de sportschool is een snackbar en vanmorgen stond er een oliebollenkraam. Dat maakt je wel sterk zo na het sporten want ik hou erg van oliebollen met poedersuiker, heerlijk vind ik dat, maar dat doen we natuurlijk niet. Die oliebollenkraam staat daar vast expres, een soort test: zo van kan jij doorlopen? En ja tot nu toe loop ik nog steeds door, ik heb met mezelf afgesproken dat, straks, als de dagen gaan korten en het wordt echt Herfst. Dan krijg ik een beetje de winter blues en ja dan, ja dan, dan neem ik zomaar op een zondagmorgen een oliebol. Een heerlijke,, nahetsportenzoetepoedersuikeroliebol,,. En rode sportschoenen koop ik dan, dat doe ik ook, met een zwarte sportbroek en rood shirt.
Er komen allerlei verschillende mensen in de sportschool, de vooroordelen die ik had dat er alleen maar strak afgetrainde lichamen waren in kleurige sportoutfits, dat klopt helemaal niet. Veel gewone trainingsbroeken met T shirts en sportschoenen van allerlei kleuren en veel witte sportschoenen. Het is ook een toegankelijke sportschool, een sportschool met heel veel apparaten en ook groepslessen als je dat zou willen, zoals pilates en yoga. Toegankelijk door de locatie en de mogelijkheid tot gratis parkeren maar zeker ook door de lage prijs en daarnaast een rustige prettige sfeer met vriendelijk personeel.
Na mijn roeitraining vervolg ik mijn trainingsschema. Het apparaat voor de nekspieren, dat gaat met gewichtjes. Ik maak flinke vorderingen vergeleken met het begin zes weken geleden. Ik oefen nu met zwaardere gewichtjes en maak een langere serie oefeningen.
Tegenover mij oefent een oudere heer, met een tulband om zijn hoofd en een baard, meer een sik vind ik het die baard. De man heeft geen Europees uiterlijk, maar Indiaas. En de tulband om zijn hoofd gedrapeerd geeft aan dat hij van een Indiase religieuze stroming is namelijk van de sikhs.
Hij draagt geen sportschoenen maar leren instappers en om zijn pols een rood zweetbandje van badstof. Een korte broek en een T shirt. Ik denk dat de man zeker wel 70 jaar is, wellicht ook ouder. Geconcentreerd doet hij zijn oefeningen en maakt geen contact met medesporters. Wat gebogen loopt hij naar het volgende apparaat, de man heeft een goed conditie.
Jong en ouder, blank en gekleurd. Dik en dun en ook mensen met een gewoon postuur. Mensen met een beperking die bijvoorbeeld moeilijk lopen of een ander handicap hebben. Allerlei mensen in de sportschool.
Twee meisjes oefenen met elkaar, het ene meisje houdt de benen van het andere meisje vast en het andere meisje doet plat op haar rug op de oefenmat haar buikspieroefeningen. Af en toe leunen ze tegen elkaar en puffen wat uit. Ze komen uit Japan en studeren  in Leeuwarden voor een uitwisselingsprogramma van studenten van de Noordelijke Hoge School in Leeuwarden.
Bij de afdeling krachttraining met de gewichten zijn veel mannen, flink gespierd en ook zo hier en daar een tattoo op armen en benen. Blanke mannen en getinte mannen en heel af en toe een vrouw bij de krachttraining. Veel flesjes met water, water drinken is belangrijk als je traint. De sfeer is rustig en iedereen doet zijn of haar oefeningen in een eigen tempo. Naast mij kreunt een man gevaarlijk: nou nou, denk ik: kan wel iets minder hoor. We zijn hier wel op de sportschool. Mannen maken meer geluid bij het sporten is me opgevallen, zo moedigen ze elkaar ook aan, met een kreet en af en toe en een uitroep.
Ik durf dat zelf niet maar het lijkt me op zich wel prettig om af en toe eens wat te roepen en een kreet uit te stoten als het me even te zwaar wordt. Zingen zou ook kunnen, dat heb ik nog niet gehoord tijdens het trainen.
Soms zie je mensen met een verbeten gezicht hun oefeningen doen en heel veel transpireren. Soms kijken mensen ongelukkig, dat vind ik jammer, sporten moet wel plezier geven. Transpireren hoort er wel bij.
Zo na een uurtje kom ik aan het eind van mijn programma en ga het afsluiten met de fietstraining. Naast mij ook op een fiets zit een vrouw met een hoofddoek, een jurk over haar sportbroek en witte sportschoenen, ze is een jaar of 40 schat ik. Ik zeg haar gedag maar ze kijkt niet op, ze fietst en terwijl ze fietst leest ze uit een klein boekje, de koran?  Ze leest net niet hardop maar luid genoeg om het te horen en af en toe kijkt ze op haar mobiel, ze kijkt niet om zich heen. Ik moet even denken hoe het zou zijn als ik nu uit de Bijbel zat te lezen zo hier op de trainingsfiets, toch wat merkwaardig vind ik het , de Margriet of de Libelle  OK , maar de Koran of de Bijbel vind ik wat vreemd.                             Als ik van mijn fiets afstap en naar de kleedkamer loop kom ik een bekende tegen. Zij was vorige week bij mij aan de deur als Jehovagetuige. Ik wil haar gedag zeggen maar vanmorgen heb ik een Boeddha sticker op mijn voorhoofd geplakt en ze loopt heel snel langs mij heen. Achter haar loopt een man die zegt. Hallo, Ja, Ja Thailand en hij kijkt me even aan en lacht. Ik geef hem een high five, zo van dit moet kunnen hoor samen sporten, niet hetzelfde geloof maar wel samen sporten. Voor dat we het weten zitten we met z’n allen op een rij op de fietsen.
De jehova en de moslima, de boeddhiste, de man met de tulband om het hoofd en de homoseksueel met zijn roze handdoek. Ook de niet gelovigen fietsen mee. Gelukkig maar dat er niet gelovigen zijn, die zijn vaak toch wat ruimer in hun opvattingen over wat mag en niet mag en over wat hoort en niet hoort. En dan fietsen we er lekker oplos, we praten niet over het geloof maar over wat we voelen: dat de zon schijnt en dat er vrede is in ons land. Ik peuter de boedhasticker van mijn voorhoofd en de vrouw met de koran gooit haar hoofddoek in de lucht. De jehova mevrouw kijkt verlegen en lacht en roept toch nog zachtjes: prijs de heer. Ik vergeef het haar.
De homoseksuele man gooit zijn roze handdoek op de grond. De oudere man maakt zijn tulband los en laat zijn prachtige lange grijze haar zien. Het wordt een enorm feest, de muziek wordt harder gezet: ABBA, dat fietst lekker soepel met ABBA muziek. We fietsen samen naar de overkant waar de Japanse meisjes staan te wachten met de thee. Aan de overkant zijn geen geloven zijn maar wel verdraagzaamheid en we lachen en lachen. We zijn gelukkig met elkaar en naast elkaar op de sportfietsen.
Nu zijn we allemaal het zelfde, zonder stickers,  zonder hoofdoeken, tulbanden en roze  handdoeken. Gewone mensen zijn we met allemaal verlangens en wensen om geaccepteerd te worden om wie we zijn, wat we zijn is nu niet belangrijk.
De sportschool als afspiegeling van een stad als Leeuwarden en van de maatschappij? Het is in deze sportschool vredig met al die verschillende culturen en kleuren van mensen. In de maatschappij en de wereld gaat het momenteel wel anders.
Niks tolerantie en ruimte voor elkaar, maar wreedheden, geweld, discriminatie, afwijzing en strijd om de macht en oorlog om het geloof. In naam van God en in naam van Allah permitteren we ons veel wat niets te maken heeft met de essentie van het geloof: namelijk de liefde en de verdraagzaamheid. De Sikh heeft mijn grootste sympathie, hij is aanhanger van een zeer vreedzaam geloof.
Misschien moet iedereen maar meer gaan sporten. En al het trainen op de apparaten levert stroom en energie op voor gezinnen in Leeuwarden, dat is toch mooi meegenomen voor het milieu in deze barre tijden. Sporten als inzet voor de onderlinge verdraagzaamheid.? En voor het milieu?  Klein beginnen kan grote effecten geven op termijn.
Als ik naar buiten loop kom ik langs de oliebollenkraam, ik loop stevig door en ben trots op mezelf.
En mijn broek zit al wat losser.