Het Hemelse pad. Het tapijt voelde warm en zacht aan haar blote voeten, het was wit van kleur. Erg besmettelijk voor een tapijt dacht ze… maar voordat ze de gang inliep waar het tapijt lag had ze eerst haar voeten gewassen. Er stond een glazen schaal met warm water, daarnaast lag zeep en een handdoek en een krukje om op te zitten. Haar haar had ze naar achteren gestreken en haar nachthemd wat gefatsoeneerd, dat was schoon. Zo kon ze wel op pad gaan. Elke dag trok ze een ander nachthemd aan, ze hield van fris gewassen. Ze zag nog een zwak lichtschijnsel van haar kamer waar kerstlichtjes brandden. Haar jongste dochter en haar derde zoon stonden naast haar bed. De zuster, de allerliefste zuster stond er ook, zuster Liese Lotte, daar had ze een sterke band mee. Liese Lotte was lief, geduldig en had mooi rood haar, ook gelovig in God was Liese Lotte. Ze gaven elkaar altijd een zoen voor het slapen gaan. Ze hielden gewoon een beetje van elkaar. Ze noemde Liese Lotte: Lotje, lieve Lotje en ook wel Liesje. Haar oudste zoon kwam nu  de kamer binnen, ook twee vriendinnen waren aanwezig in de kleine ruimte. Aarzelend draaide ze zich met moeite om. En keek vooruit naar de uitgestrekte gang met het witte tapijt. Het licht in de verte, een blauw helder licht nodigde haar uit om verder te lopen. Lang had ze getwijfeld voor dat ze op reis was gegaan, bang voor de grote stap om het aardse leven te verlaten, onwetend wat er zou komen en waar ze naar toe zou gaan. Haar lichaam was erg moe geworden de laatste jaren, haar geest onrustig. Ze had geen vertrouwen in de toekomst. Nu was ze eindelijk zover, ze ging op reis, zonder koffer, zonder spullen. Niets om mee te nemen, alleen zichzelf nam ze mee, haar bange dappere lieve zelf. Zo graag wilde ze nu vertrekken. Zo moe was ze , gaf haar verzet op.
Het was stil op de gang, ze was alleen en dacht, waar ga ik naar toe? Voorzichtig begon ze te lopen, het witte tapijt voelde licht. Ook haar geest werd wat lichter. Er kwam een verlangen in haar borst, toe maar zei ze tegen zich zelf, toe maar ga jij maar meisje het zal daar heel mooi zijn, ga maar. Tijdens het lopen voelde ze haar lichaam sterker worden, ze ging rechter op lopen. En kwam terug in haar kracht. Een lichte wind raakte haar gezicht, haar armen, benen, ze rook gras en bloemen, hoorde kinderstemmen. Al haar zintuigen stonden op scherp. Ze werd benieuwd naar het einde van de gang. Haar voeten deden geen pijn meer, ze maakte haar haar los haalde de harde spelden eruit. Alles wat knelde aan haar kleding maakte ze ook los, in de verte hoorde ze muziek. De gang strekte zich nog steeds voor haar uit, het licht kwam dichter bij en ook aan de zijkanten van de gang kwam er licht door grote ramen. Ze zag een grasveld met bloemen en bomen. Er stonden groepen mensen, gekleed in zachte kleuren. Haar gedachten gaven beelden terug van vroeger. Jong en sterk fietste ze met de wind in haar gezicht, haar kinderen werden geboren, haar man, haar moeder en vader, de zusjes allemaal kwamen ze voorbij in haar gedachten. Haar kleinkinderen, zo lief.
Samen met haar man Johan door de bergen in Zwitserland, ze genoten van de natuur. Het strand in Spanje, de zee aan haar voeten, ze was zo gelukkig geweest daar. De gedachten kwamen tot stilstand, nu voelde ze geen verleden meer en geen toekomst. De tijd verviel, de tijd vloog weg. Er was alleen maar nu op het witte tapijt met haar schone blote voeten. Ze ging sneller lopen naar het licht. Steeds rechter en sterker werd ze. Haar huid verloor de rimpels en werd gladder, haar ogen zagen ineens weer scherp, haar lichaam liet de pijn los. Schuldgevoel en spijt verdwenen, geen verleden, geen toekomst meer. Het einde van de gang kwam in haar gezichtsveld, er was een poort, de hemelpoort? Haar tempo vertraagde en voorzichtig liep ze onder de poort door.
Een man liep haar tegemoet en nodigde haar uit om verder te komen. Van Harte Welkom: Willemina Klazina Maria Alting, je wordt verwacht, je hebt een lange reis gemaakt en nu kom je hier uitrusten. Welkom sprak de man: welkom. De man sprak rustig en stelde haar op haar gemak. Kom, ik zal je voor gaan en de weg wijzen, ze volgde hem. Ze liepen over een grasveld, koel en groen met madeliefjes erin. Toen zag ze haar familie en bekenden van vroeger, een grote kring vormde zich om haar heen. Haar vader en moeder waren er en Johan haar man, die was samen met zijn ouders en met zijn broertje en zusjes. Ook haar eigen zusje zag ze: o wat fijn om elkaar weer te zien. Ze omarmden elkaar. Het was haar alles meegevallen om Het Hemelse Pad te lopen, ze had er zo tegenop gezien om het aardse leven te verlaten. Er was geen troon waar God op zat waar voor ze moest verschijnen en haar leven moest verantwoorden. Niets was er om bang voor te zijn. Had ze dat maar eerder geweten. Er was ruimte, licht en liefde.
Ik wens jullie een fijne Kerst,  een hoopvol Nieuwjaar!  Ruimte, licht en liefde. En laten we de vrede niet vergeten!

Sara.
“Gelukkig dat het licht bestaat. En dat het met me doet en praat. En dat ik weet, dat ik er vandaan kom, van het licht, of hoe dat heet”  Hans Andreus-dichter

Ter nagedachtenis aan mijn moeder: Willemina  Klazina  Maria Alting.

Zij is 98 jaar geworden en overleden op 11 januari 2012 .